Posted on by wrote in Gedicht van de maand.

hevig ontstemd stemt de notoire rustzoeker “tegen”

uit het veld geslagen keert hij huiswaarts

“noe breek mn klompe” foetert hij stampvoetend
en maakt zijn veters los

rustieke wilgen treuren
wenen in de voorheen zo ongerepte natuur
oeroude gronden krimpen onder betonmolens ineen

ook zijn immer aimabele echtgenote
heeft maandenlang al niet meer echt genoten
is naar verluidt van tijd tot tijd
in eigen dorp de weg volledig kwijt

“landschappelijke moord” tiert ze luidkeels
en voegt daar energiek een stroom van kritiek aan toe

kille kale kolossale palen houden hun poot stijf
slaan alle kritiek in de wind

de mens? de natuur?
“ach dat hele gedoe over windmolens waait wel weer over”

Wim de Kievit©

Comments are closed.