Binnen de begrensde waterkant

Zonder mededogen is oktober binnengevlogen.
Het bracht ons nog wat zonnige streken, waarop wij ons hadden verkeken.
Dat zorgde voor een klamme atmosfeer, in de lucht en nog veel meer.
Waarna wolken zich verdichten en uiteindelijk onder de druk zwichtten.
Regensluiers aan hemelhaakjes opgehangen, de zomer nog slechts een stil verlangen.
In mijn tuin een mussenvolk en daarboven danst een spreeuwenwolk.
Tussen de schapen in het land, gekrakeel van een fazant en langs de waterkant
staan nog dorre stengels geknakt riet, zwijgende getuigen van verdriet
over wat was en nu moet worden overgegeven aan de kringloop van het leven.
Zo trek ik mij terug …
Achter dijken met langzaam leegvallende bomen,
binnen de begrensde waterkant vertrouw ik op dit eiland
waar ik droge voeten en stilte weet, mijn waarden niet vergeet.
Waar mijn hart ritme en mijn hoofd rust kan vinden
en dan daar, ergens tussen wolkenlucht en grove klei, hervind ik mij.
Híér kan ik kiezen mij enkel te verliezen
in de dingen van het leven die hoop en vreugde geven.

© Sabine Alders-du Bosc
23 oktober 2023