Sabine K. Alders-du Bosc

Zonder mededogen is oktober binnengevlogen.
Het bracht ons nog wat zonnige streken, waarop wij ons hadden verkeken.
Dat zorgde voor een klamme atmosfeer, in de lucht en nog veel meer.
Waarna wolken zich verdichten en uiteindelijk onder de druk zwichtten.
Regensluiers aan hemelhaakjes opgehangen, de zomer nog slechts een stil verlangen.
In mijn tuin een mussenvolk en daarboven danst een spreeuwenwolk.
Tussen de schapen in het land, gekrakeel van een fazant en langs de waterkant
staan nog dorre stengels geknakt riet, zwijgende getuigen van verdriet
over wat was en nu moet worden overgegeven aan de kringloop van het leven.
Zo trek ik mij terug …
Achter dijken met langzaam leegvallende bomen,
binnen de begrensde waterkant vertrouw ik op dit eiland
waar ik droge voeten en stilte weet, mijn waarden niet vergeet.
Waar mijn hart ritme en mijn hoofd rust kan vinden
en dan daar, ergens tussen wolkenlucht en grove klei, hervind ik mij.
Híér kan ik kiezen mij enkel te verliezen
in de dingen van het leven die hoop en vreugde geven.

© Sabine Alders-du Bosc
23 oktober 2023

September
Wat verhit begon
mocht langzaam afkoelen.
Wat steeds vastliep
kon eindelijk weer doorspoelen.
Waar hitte poogde te misleiden,
kon je de herfst al bijna voelen.

Huttenbouw, feestweek, jaarmarkt en Sunglow
Zomerse weken in een flow.
De eerst zo groen golvende oceaan,
is nu een veld waar goudgele stoppels staan.
Zuidzijde gaf verlies een plek
en Jesse kreeg het zijne.
Minder appels aan de bomen.
De damherten zijn nog niet ontkomen.

Septembergedicht
Verandering van licht en lucht en atmosfeer.
Het zomerde nog even flink deze keer.
Het dauwde als een vochtige deken
en alles goed en wel bekeken,
krulde de eerste bladeren al aan de bomen
als voorbode van wat gaat komen.

Jaargetijden
Veranderingen die verblijden, soms oud-zeer
maar met hoop op heling deze keer.

© Sabine Alders-du Bosc
23 september 2023

Vol vragen
driehonderdvijfenzestig dagen
ze gingen één voor één voorbij
Zo is een jaar verstreken
het gemis loopt nog krachtig mee langs zij
verbijsterend verdriet nog geen moment geweken
de dagen geteld
na één kwam twee
het leven uitgesteld
velen leefden mee

Voor wie verloor en leegte vond
voor wie dagelijks met pijn opstond
is een jaar verstreken
zo werden dagen tot weken
sporen van tranen
wisten zich een weg te banen
naar de toekomst
zo worden zij gestold verdriet
maar nu nog niet.

©Sabine Alders-du Bosc
26 augustus 2023

Je hoort de wolken bijna zuchten
met dreigend donkere luchten.
Zo leunt het kleurrijk hemeldak
kennelijk met groot gemak
op onderliggende aardse lagen,
die uitbundig zonnekracht dragen.
Elke groeizame cel uitreikend naar het licht
en eigenwijze koppies gefocust en gericht,
die zo van veerkracht getuigen.
Een donkere lucht mag het hoofd doen buigen,
maar sterker dan verwacht
toont zich juist dán de ware levenskracht.
En zie, uit moeder aarde en verbondenheid
groeit, tegen verdrukking en weerbarstigheid,
steeds een nieuwe werkelijkheid.
Omarm de donkere luchten.
Koester het diepe zuchten.
Weet dat daar wonderen worden verricht …
De weg vanuit het donker naar het licht,
natuurlijk leven, de ultieme bron van wijsheid
en de cirkel van het leven tot in eeuwigheid.

©Sabine Alders-du Bosc

– profielschets – 

Hoog in aanzien
speelbal bij kritiek
verbinder en verbrokkelaar
standvastig bij paniek

Stevige bestuurskracht,
maar dan zacht

Boven de partijen,
als aandachtig analyticus
met Salomons wijsheid,
da’s best een klus

Man – hen – vrouw
het gaat om jou
de mens die jij bent
betrokken en betrouwbaar
zichtbaar, zodat men jou kent

Met kennis van zaken,
om ambities waar te maken

Ben jij dit allemaal,
dan volgt een warm onthaal,
vinken wij ons lijstje af
en vertrouwen burgers, ambtenaren en staf,
na wat voorzichtige terughoudendheid,
dat je hier lange tijd goed gedijt.

©Sabine Alders-du Bosc

Het werd een zinderende voorjaarsdag op weg naar de zomer.
Ik durfde ogenschijnlijk doelloos te dwalen.
Zo belandde ik op een gretig groene Bomendijk,
die mij als een heel lang zebrapad de weg wees
naar een andere kant van het eiland.
Waar ik de strepen zonlicht kon voelen,
mocht de schaduw staccato steeds verkoelen.
Hoe ver ik ook zou gaan,
ik bleek omgeven door een oceaan van golvend groen graan.
Al liet het vergezicht mij zien, dat elders wel misschien
het landschap, naast wat verdord bermgras, hier en daar goudgeel was.
Ook al legde zonnewarmte mij het vuur aan de schenen,
aan het eind van de dijk leek mijn angst te zijn verdwenen.
Ik versnelde waar ik wílde vertragen en ik besloot het erop te wagen.
Zo zette ik voet op de grond dichter bij de molen, tussen Spui en dijk verscholen.
Natuurrijk en muzikaal ingebed, heb ik daar stappen gezet en
sprak mijn woorden bijeen gespaard, zo dichter bij de Hoeksche Waard.

©Sabine Alders-du Bosc

Ik kan woorden schrijven

– veelzeggend –

Over daden die blijven

– stilzwijgend –

Lang nadat ze zijn vergaan.

Géén pennenstreek maakt ze ongedaan.

©Sabine Alders-du Bosc

Voorjaar en ons eiland bruist!
Het eerste raapzaad strooit gul geel.
De bloesem bloesemt zelfs grijze luchten vrolijk
en trakteert op roze-wit blommige tijden,
waarover wij, als naar een altaar, mogen schrijden.
Vroege zonnestralen beroeren boomtoppen.
En ons gemoed … dat verandert van bitter naar zoet …
Ons gemoed
verandert
van bitter
naar zoet

De eerste kikkers laten zich horen
en minuscule pulletjes schieten naar voren
langs hun peddelende moeder-eend.
Vrolijke plukken fluitenkruid schieten uit,
het paarse hondsdraf steekt ondeugend af,
je ziet ze gewoon genieten tussen lentegroene grassprieten.

Terwijl lammertjes doddig dartelen door groene weiden
en velen zich in het voorjaar verblijden,
worden tafels vol gepraat
over stikstof, boeren en klimaat.
Maar … hoe komen wij van woord naar daad?
Met al die zorgwekkende zaken voelt het leven zuur,
líjken belangen verstrengeld en de tol te duur.
Hoe veranderen wij dit gemoed van bitter naar zoet?
Verander
dit gemoed
van bitter
naar zoet

Naar zoet…
In een vlaag kan ik ze bespeuren, die eerste zoete geuren.
Op hoge tak klinken merelkoren en er zijn ook al kievitskuikens geboren.
Met hun onmiskenbaar zoemend geluid, vliegen overal de bijen uit.
En kijk, daarboven in de lucht, twee zwaluwen zó behendig in hun vlucht.
Zij nemen mijn gedachten mee op zoek naar een idee …

©Sabine Alders-du Bosc

Afwisselend grijs en grauw
en dán … een zonnestraal en blauw
kopjes van krokus en narcis in het zicht
en zie, het blijft al langer licht

De winter sputtert nog wel tegen
met wat natte sneeuw en regen,
maar kijk, bomen vol kleine knoppen
de lente is niet meer te stoppen

Na maanden meanderende mineur
klopt hoop nu op de deur
en vindt een vruchtbaar welkom,
hier keert het leven om

Niets gaat wezenlijk verloren
al wordt opnieuw geboren
heel gewoon en zo bijzonder
een waarlijk wonder

©Sabine Alders-du Bosc

(Met een vleugje Valentijn)

Waar de zon lange lijnen maakt als de dagen lengen
en de wolken het zicht markeren van het hemelperspectief,
daar zet ik stappen in dit landschap mij zo lief.
Links het zwart van omgeploegde klei,
rechts het eerste groen van een nieuwe wei.

Overvloedig hemelwater sijpelt diepe sloten in
en vult gestaag de geul waar waterhoentjes waden.
Verderop staat een reiger pootje te baden.
Waar reuze wieken draaien, gakken ganzen in de lucht.
Ik vraag mij af ‘Voor wie zijn zij gevlucht?’

Daar langs de dijk, tonen knoestig geknotte wilgen
hun wonderlijk gevormde pracht.
Voorbeeld van ware overlevingskracht.
Ik wandel waar de zee mij overstijgt,
dankbaar voor droge voeten, niet zeker of dat blijft.

©Sabine Alders-du Bosc

Een bescheiden ode aan 50 jaar Hoekschewaards Landschap,
want hier in dit prachtig polderland, werken mens en natuur hand in hand.

Ik geef je een vers,
een knisperend vers
Nieuwjaar
voor jouzelf
en niet in het minst
met elkaar

Het nieuwe is er,
een harde lijn getrokken
althans op papier,
want wat oud was
aan zeer en van waarde
is nog altijd hier

De liefde neem je
mee, net als het verdriet
dat slijt in zijn eigen tijd
en de hoop,
zij doet het licht schijnen
dat nimmer mag verdwijnen

Samen met het geloof
dat bergen verzet,
hand in hand
met levenslessen
én elkaar …
Kijk, er wacht ons een heel nieuw jaar

Kom op, dan zetten we stappen
op het pad dat zich ontvouwt
zodra we op weg gaan, samen
om het leven lichter te maken
en warmer, mooier en gezonder, want
samen creëren we een wonder

Het wonder van een heel nieuw jaar
dat, hoe ongelooflijk het nu ook klinkt,
aan het eind uitblinkt
in grootse zaken,
niet onverwacht
met ongekende kracht

En dus geef ik je een vers,
een knisperend vers
Nieuwjaar, voor jezelf
en voor elkaar.
Doe je best
en maak het waar.

©Sabine Alders-du Bosc